Marilyn de Beurs (34) doet de dingen soms nét even anders: als niet-student schrijven voor de Leeuwarder Studentenkrant, bijvoorbeeld. Of als niet-opticien werken bij een opticien. In het geval van Marilyn leidden alle wegen niet naar Rome, maar juist naar Alkmaar, waar ze samen met haar grote liefde eigenaar is van brillenzaak VEER.
“Ik ken weinig mensen die doen waar ze voor hebben gestudeerd,” zegt Marilyn. Zelf is ze daar een mooi voorbeeld van. Na de havo koos ze voor de studie HBO-Rechten in Amsterdam. “Ja, je bent 17, net van school af en dan moet je weten wat je de rest van je leven wilt gaan doen.
Rechten leek me een supermooi vak- gebied en een goede studie, dus ja, slim om te gaan doen,” verklaart ze haar keuze. Na het behalen van haar propedeuse verhuisde ze voor de liefde naar Leeuwarden en zette daar haar studie voort aan de Rijksuniversiteit Groningen, die destijds nog een dependance had in onze hoofdstad. “Tegenover het oude Belastingkantoor,” weet Marilyn nog.
De studie was toch niet helemaal wat ze ervan verwachtte. “Ik merkte dat ik gewoon niet echt op mijn plek zat, ik kwam van het hbo, dat was zoveel praktischer. Ik was een beetje een vreemde eend in de bijt, ik voelde mij niet huis tussen mensen die alleen maar met hun neus in de boeken zaten en aan het stampen waren. School was hun enige gespreksonderwerp. Ik had dat niet.”
Ze stopte en ging aan de slag bij de overburen: de Belastingdienst. Na verloop van tijd ging ze voor het interne magazine schrijven. “Ik schreef vaak stukjes op Facebook en merkte dat ik schrijven heel leuk vond, of tenminste, dat andere mensen vonden dat ik leuk schreef. Koen Haringa startte in die tijd met Welcome to The Village. Hij las mijn stukjes en vroeg of ik voor WtTV wilde schrijven.” (Voor de newbies: Welcome to The Village was een heel tof festival dat door veel gezeur van boomers om zeep is geholpen – red.)
Marilyn kreeg steeds meer klussen in de culturele hoek, zoals voor het Jailbreak Festival en het Bevrijdings- festival “ik schreef webteksten en programmaboekjes, deed social media, dat soort dingen” en zegde haar baan bij de Belastingdienst vaarwel. Via hoofdredacteur Froukje, die ze kende van Welcome to The Village, kwam ze bij de Leeuwarder Studentenkrant terecht. “Ik heb dit echt heel vaak tegen mensen gezegd, maar de LSK was de allerleukste klus van allemaal. Ik hoefde geen filter te hebben.
Bij andere opdrachtgevers moet je schrijven in hun tone of voice en dat hoefde hier niet, de LSK was mijn tone of voice. Het ging vanzelf, zo leuk vond ik het. Het was gewoon gaan, gezellig, en vet lachen.” Ze herinnert zich de vergaderingen in de kroeg “dat je dan gaat brainwaven, oftewel bieren en bedenken wat je gaat doen.” De wildste ideeën ontstonden.
Zo schreef ze een artikel over hoe je het beste een dood biertje kunt reanimeren. “Ik was op dat moment
zwanger, dus ik reanimeerde en Lucas Kemper, de fotograaf, testte de biertjes. Ik heb gegierd die dag.”
Of het artikel waarin ze beschrijft hoe ze een week lang ja zegt op alles. “Ik weet nog dat ik ja zei op alle verzoeken die ik via mijn spammail kreeg. Zo sloot ik een e-book abonnement af, terwijl ik niet eens een e-reader had.”
Vrij vlot werd ze hoofdredacteur. “Ik vond het te gek. Je moet weten, ik ben een mega taalnazi, dus ging ik naast de leipe onderwerpen bedenken alles lezen en redigeren, smullen vond ik dat, helemaal lekker.”
Na de geboorte van haar dochter besloot ze te stoppen. “Ik vond zelf toch dat ik als moeder iets minder binding kreeg met de student. Ik had het zo druk, als moeder van een baby die de hele dag aan de tet hing, dat was heel wat anders dan de comazuipende kroegentocht doende student.”
Een verhuizing naar Alkmaar volgde en dat zou niet het enige zijn dat haar leven veranderde. “Voor de
geboorte van mijn dochter kwam ik voor mijn werk op de vetste locaties, maar daarna deed ik vooral klussen vanuit huis. Omdat ik wel eens met iemand wilde praten die ouder was dan één besloot ik een bijbaantje te zoeken.” Het werd een bijbaantje bij een brillenwinkel en dat bleek een schot in de roos. “Zicht is zo wezenlijk,
het is echt magisch hoe dat werkt. Het gaat letterlijk over je kijk op de wereld. Dit werk heeft zoveel aspecten, dat ik niet gauw verveeld raak. Iets met mode, iets met medisch, iets met mensen en iets met techniek. Het ene moment doe ik een oogmeting en zie ik wat er in dat oog gebeurt, het volgende moment ben ik met mode bezig als we gaan kijken welke bril er bij iemand past en dan ineens ben ik techneut als ik de bril slijp. Van dit werk krijg ik echt een huppeltje in mijn buik.”
Ze voltooide de vierjarige opleiding tot opticien in twee jaar. “Als ik eraan terug denk, snap ik er geen barst van hoe dat is gelukt. Ik had zo’n intrinsieke motivatie, ik wilde het zo graag.” Inmiddels heeft ze samen met haar verloofde “zijn zusje was mijn collega, die is wel opticien, we werden gekoppeld met oud en nieuw, zaten te tongen om twaalf uur en nu zitten we hier”, een eigen brillenzaak: VEER. “Veer is het pootje van de bril en zijn achternaam is Veer.
Hij is geen opticien, maar heel goed in de werkplaats, het slijpen met name, en is goed in hospitality.
Veel opticienzaken zien er heel klinisch uit, met hoogglans wit. Bij ons niet, we hebben er een huiskamer van gemaakt, het is gezellig om hier te zijn. Alle brillen in onze collectie hebben we zelf op onze snavel gehad. Het gaat fantastisch, ik ben helemaal happy.
Ik kon me vroeger niet goed voorstellen dat stellen ook nog eens samenwerkten, maar de grootste reden dat we dit zijn gaan doen, is omdat we samenzijn het allerleukste op de wereld vinden.
We misten elkaar heel erg als eentje was werken, of de ander. Nu zijn we lekker samen. Fantastisch.” Haar advies aan studenten laat zich niet moeilijk raden: “Als je niet direct een ja voelt, wacht dan tot je wel een ja voelt, zoveel haast is er niet. Je hebt nog lang zat.
Als je gemotiveerd bent, dan gaat het zoveel gemakkelijker en met meer plezier dan wanneer het een moet je is.” ●
